Stereotyp to utrwalony sposób myślenia, postępowania, zazwyczaj uproszczony, stosowany bezkrytycznie i nie zakładający zmian ani nowej jakości, szablon, kalka.

29.11.2012 r. odbyły się kolejne zajęcia edukacji kulturowej. Tym razem poprowadzili je studenci Koła Naukowego Akademii Marynarki Wojennej pracujący pod opieką dr Małgorzaty Chojnowskiej. Mówiliśmy o różnych stereotypach, jakim ulegamy, nie zawsze je weryfikując.

Pewien profesor znany był z niechęci do stereotypów myślowych i utartych wzorców postępowania. Zawsze powtarzał studentom, że prawdziwe odkrycia nauki pojawiają się dopiero wtedy, kiedy ktoś zrozumie, że warto obalić ten czy inny stereotyp i przyjrzeć się rzeczywistości w zupełnie nowy sposób. Tworzenie stereotypów jest spontaniczną ludzką skłonnością i takiemu upraszczaniu przekazu podlegają wszelkie ludzkie wyobrażenia o otaczających ich świecie, zarówno przyrody, jak i społeczeństwa. Ma to związek między innymi z takimi sposobami porządkowania rzeczywistości, jak kategoryzacja, generalizacja, schemat poznawczy. Jeśli fałszywe, zbiorowe, niedostatecznie uzasadnione i uparcie żywione przekonanie na temat jakiegoś wycinka rzeczywistości odnosi się do wszystkich ludzi określonej grupy, wtedy nazywane jest stereotypem (przekonania dotyczące na przykład pewnych zjawisk czy przedmiotów nazywana jest ogólnie schematem poznawczym).

Stereotypy często oparte są na niepełnej wiedzy oraz fałszywych przekonaniach o świecie, utrwalone są przez tradycję i trudno podlegają zmianom, a w szczególności odrzuceniu. Liczni badacze doszukiwali się jednak „ziarna prawdy” w stereotypach, powstało nawet określenie „trafność stereotypu”. W przypadku pojawienia się faktów obalających stereotyp ludzie mają skłonność do traktowania go jako wyjątku – „wyjątek potwierdza regułę” lub do tworzenia subkategorii bez naruszenia kategorii podstawowej.

Szczegóły

Żurawski Janusz

Utworzono: 29 listopad 2012

Na ostatnich zajęciach filmowych oglądaliśmy włoski dramat z 1988 roku Kino Paradiso w reżyserii Giuseppe Tornatore.

Obraz ten opowiada o kinie w małym mieście na Sycylii, a także o wielkiej przyjaźni i marzeniach. Akcja zaczyna się gdy do pewnego mężczyzny chce się dodzwonić starsza kobieta. Siedzi z córką, która mówi jej, że Salvatore  nie odbierze. Wtedy okazuje się, że dzwoni do swojego syna, którego nie widziała 30 lat, a musi mu przekazać bardzo ważną informację. W kolejnej scenie zobaczyć można mężczyznę (Salvatore), który nocą wraca do domu. Jego partnerka mówi mu, że dzwoniła jakaś pani i powiedziała że będzie pogrzeb Alfredo. W tym momencie wszystkie wspomnienia wracają, a akcja filmu cofa się o trzydzieści lat. Kino Paradiso znajduje się na rynku, w centrum małego miasteczka. Jest miejscem kulturowo-rozrywkowym, w którym zbierają się wszyscy mieszkańcy, kiedy wyświetlany jest film. Dla wielu osób seans stanowi tylko pretekst, żeby wyjść z domu i móc porozmawiać, wymienić poglądy. Filmy wyświetlał Alfredo, pracownik kina – mężczyzna w średnim wieku. Do kina bardzo często przychodził mały Toto. Pomiędzy Alfredo i chłopcem zrodziła się wielka przyjaźń, o której opowiada „Kino Paradiso”. Toto często przychodził do Alfredo i wypytywał się o różne rzeczy, bo sam bardzo interesował się kinem. Wszystkie filmy wyświetlane w „Paradiso” były cenzurowane przez księdza, który uznawał za pornografię nawet pocałunek. Pewnego dnia dwaj przyjaciele wpadli na pomysł, żeby wyświetlić film na jednej z kamienic, by nikt nie musiał płacić za bilety. Niestety, skończyło się to wypadkiem – projektor filmowy zapalił się i wybuchł pożar. Gdy Salvatore zorientował się, że w kinie jest Alfredo, natychmiast wszedł do środka by go uratować. Chłopiec wyciągnął przyjaciela, ale ten stracił wzrok. Ktoś musiał go zastąpić. Nowy właściciel kina od razu wiedział kto to będzie. Gdy Salvatore dowiedział się, że wybór padł na niego, był bardzo szczęśliwy ponieważ zaczął spełniać swe marzenia. Mijały lata a Salvatore dalej wyświetlał filmy. Od tamtego czasu wszystko było inne, szczególnie to, że filmy były bez cenzury, co bardzo ucieszyło mieszkańców miasteczka. Pewnego dnia Salvatore poznał urzekającą dziewczynę Elenę. Chciał z nią być, ale czekał długo aż ona go też pokocha. W końcu byli razem. Po pewnym czasie chłopak dostał od niej list. Oznajmiła w nim, że wyjeżdża na studia, ale będzie przyjeżdżać jak będzie to tylko możliwe. Niestety, po kilku wakacyjnych spotkaniach Salvatore stracił kontakt z Eleną i bardzo przeżył rozstanie. Potrzebował jakiejś odmiany. Chłopak spotkał się z Alfredo, który przekonał go, że ma wyjechać i się niczym nie przejmować. Salvatore po namowach starego przyjaciela postanowił, że tak zrobi. Spakował się i pojechał na dworzec, gdzie pożegnał się z matka, młodszą siostrą no i oczywiście z Alfredo. Ten przytulił go i powiedział, że ma nie wracać. Młodzieniec wsiadł do pociągu i odjechał.Salvatore odciął się na trzydzieści lat od rodzinnego domu – powrócił do niego dopiero na pogrzeb Alfredo. Podczas ostatniej drogi starego kinooperatora kondukt żałobny przechodził obok nieczynnego już kina Paradiso. Salvatore dowiedział się wtedy, że przeznaczono je do rozbiórki, a w tym miejscu powstanie parking. Łza zakręciła mu się w oku.

Tak samo jak mi. Ten film wzrusza i jest naprawdę godny polecenia.

Victoria Vezalis, klasa 2a

Szczegóły

Żurawski Janusz

Utworzono: 03 grudzień 2012

Ostatnio obejrzeliśmy na zajęciach filmowych włoski film fabularny Kino Paradiso (Cinema Paradiso) autorstwa Giuseppe Tornatore.

Film opowiada fikcyjną historię o znanym reżyserze, który po śmierci przyjaciela wspomina swoje dzieciństwo spędzone w niewielkim sycylijskim miasteczku. Przyjaźń małego Toto z operatorem kinowym Alfredo wpleciona została w ciężkie realia powojennych Włoch. Chłopiec zostaje wprowadzony przez Alfredo w fascynujący świat filmu, który pochłania go bez reszty. Pewnego dnia, operator uszczęśliwiając widzów filmu, puszcza go ponownie na ścianie budynku. Niestety przez jego niedopatrzenie kino zostaje spalone, a on sam prawie ginie. Zostaje uratowany przez swego małego druha Toto. Niestety, w tym tragicznym wypadku Alfredo traci wzrok. Gdy kino zostaje odbudowane, rolę operatora przejmuje dorastający już Salvatore. Reżyser pokazał, że prawdziwa przyjaźń trwa bardzo długo i może wiele wytrzymać. Alfredo, traktujący Toto jak własnego syna, kazał mu wyjechać z miasteczka i już nie wracać, zapomnieć i żyć od nowa. Stary kinooperator chciał, by Salvatore miał możliwość rozwoju. Młody mężczyzna posłuchał go i wrócił jedynie na pogrzeb Alfreda po trzydziestu latach. Film opowiada o marzeniach jakie każdy z nas posiada. Marzeniem głównego bohatera było samodzielne robienie filmów, nie tylko ich oglądanie czy wyświetlanie na ekranie. Miłość do nich odziedziczył po swoim mentorze. Tornatore wplótł w akcję sceny z ponad dwudziestu filmów, które bohaterowie oglądają na wielkim ekranie. Są to między innymi losy Charliego Chaplina i Anny Magnani. Zachwyciła mnie muzyka w tym dziele, skomponowana przez Ennio i Andrea Morricone, która stworzyła niepowtarzalny nastrój i uczucie przeniesienia się w czasy Kina Paradiso.

Uważam, że film Kino Paradiso powinno się obejrzeć nie tylko z powodu otrzymania wielu nagród – między innymi Złotego Globu, Oscara i BAFTA, nominacji do Złotej Palmy i Césara, ale dla rzadko spotykanej głębi przekazu, zachęcającej do przemyśleń. Wielu nas wzruszył do łez ale też rozśmieszył.

Marta Kroczak, klasa 2a

Szczegóły

Żurawski Janusz

Utworzono: 06 grudzień 2012

Piątego listopada obejrzeliśmy w Kinie Żak dramat 12 lat i koniec w reżyserii Michaela Cuesty.  

Reżyser przedstawił w filmie sytuację czworga dwunastolatków, którzy z dnia na dzień musieli na zawsze pożegnać się z dzieciństwem. Po tragicznej śmierci jednego z nich, dzieci zauważają błędy wychowawcze swoich rodziców i pragną zmienić ich złe nawyki. Dorośli występujący w tym filmie nie potrafią zająć się własnymi dziećmi, są bezradni i zapatrzeni w siebie. Nie dostrzegają popełnianych błędów wychowawczych i nie umieją rozwiązać własnych problemów. Nie dostrzegają kłopotów, z jakimi borykać się muszą ich podopieczni. Swoją lekkomyślnością pozbawiają dzieci beztroskiego dzieciństwa. Następuje tu zamiana ról – dzieci stają na miejscu dorosłych, a dorośli oczekują od nich pomocy. Główni bohaterowie mają świadomość, że mogą polegać tylko na sobie, dlatego sami postanawiają zmierzyć się z trudną rzeczywistością.

Od głównych bohaterów możemy nauczyć się odpowiedzialności za swoje czyny. Pomimo, że zdawali sobie sprawę, jakie konsekwencje ich czekają - postanowili działać samodzielnie. Imponuje także ich odwaga. Mieli jedynie dwanaście lat, dopiero wkraczali w okres dojrzewania, ale sytuacja skłoniła ich do zrobienia pierwszego kroku w dorosłość. Podziwiam ich za to, że nie poddali się  problemom codzienności – przeciwnie --  stawili im czoło i pokonali je.
W filmie został ukazany obraz pewnego rodzaju przemocy, nie tylko fizycznej, ale także psychicznej. Matka głównego bohatera daje mu do zrozumienia, że na jej miłość musi sobie zasłużyć. Cena, którą Jacob postanowi zapłacić za matczyne uczucie, okaże się bardzo wysoka…
Film silnie działa na emocje. Jest zarazem wzruszający, jak i zaskakujący. Ukazuje obraz wielu współczesnych rodzin, w których dziecko przejmuje rolę rodzica. Powinniśmy wyciągnąć wnioski z tego jak zachowują się postaci z filmu, by nie popełnić tych samych błędów.
Pozostaje kwestia tytułu filmu. Co on może oznaczać? Uważam, że symbolizuje zamknięcie pewnego rozdziału w życiu przez bohaterów – bezpowrotne zamknięcie dzieciństwa. Nagle, z dnia na dzień musieli wkroczyć w dorosłość, nie mogąc skosztować beztroski dzieciństwa i miłości rodzicielskiej, której zabrakło.
Może też oznaczać przebudzenie się w dzieciach pewnych wartości? Poprzez ciężkie chwile swojego życia, bohaterowie zyskują poczucie odpowiedzialności. Uczą się trudnych wyborów. Jak duży wpływ mieli na swoje życie losy?

Zobaczcie koniecznie ten niesamowity i poruszający film 12 lat i koniec...?

Emilia Burzawa, klasa 2a

Szczegóły

Żurawski Janusz

Utworzono: 14 listopad 2012