Co roku ceremonia rozdania Oscarów odbywa się w ostatnią niedzielę lutego w Teatrze Kodaka w Hollywood. Nagroda ta jest uznawana za jedną z najbardziej prestiżowych nagród filmowych.

W roku 2012, w kategorii najlepszych filmów nieanglojęzycznych, nominowany do Oscara został film W ciemności w reżyserii Agnieszki Holland. Była to dziewiąta, polska nominacja w historii Oscarów. Dotychczas żaden polski film nie został uhonorowany Oscarem w tej kategorii.

Film, w którym zagrali m.in. Robert Więckiewicz, Agnieszka Grochowska, Kinga Preis, Benno Fürmann, Marcin Bosak i inni zebrał bardzo dobre recenzje i otrzymał nominacje do wielu uznanych nagród m.in. kanadyjskich Genie. W ciemności to oparta na faktach historia Leopolda Sochy (w tej roli Robert Więckiewicz), który podczas II wojny światowej pomagał Żydom. Mężczyzna przez wiele miesięcy ukrywał w kanałach grupę Żydów z lwowskiego getta, narażając przy tym życie swojej rodziny.

Mimo bardzo dobrych recenzji film nie znalazł uznania w oczach Członków Akademii. Z tego powodu jest nam bardzo przykro. Być może temat II wojny światowej, wielokrotnie podejmowany przez twórców filmowych, znużył w pewnym stopniu szacowne jury?

Miejmy nadzieję, że dziesiąta polska nominacja do Oscara przyniesie nam w końcu upragnioną statuetkę! Gratulujemy zwycięzcy – irańskiemu filmowi Rozstanie w reżyserii Asghara Farhadiego.

Lista polskich filmów nominowanych do Oscara w kategorii Najlepszy film nieanglojęzyczny:

• 1964 - Nóż w wodzie - Romana Polańskiego
• 1966 - Faraon - Jerzego Kawalerowicza
• 1974 - Potop - Jerzego Hoffmana
• 1975 - Ziemia obiecana - Andrzeja Wajdy
• 1976 - Noce i dnie - Jerzego Antczaka
• 1979 - Panny z Wilka - Andrzeja Wajdy
• 1981 - Człowiek z żelaza - Andrzeja Wajdy
• 2007 - Katyń - Andrzeja Wajdy
• 2012 - W ciemności - Agnieszki Holland

Asia Mazur, kl. 1a

Szczegóły

Żurawski Janusz

Utworzono: 27 luty 2012

13 lutego, po raz kolejny wybraliśmy się do kina „Żak” na projekcję filmu w ramach Nowych Horyzontów Edukacji Filmowej.

Tym razem obejrzeliśmy niemiecki film w reżyserii Detleva Bucka – Twardziel, nakręcony w 2006 roku.

Film rozpoczyna się ważną, kluczową sceną, bo to od niej zależy dalszy, ważny ciąg wydarzeń, które przydarzą się młodemu, piętnastoletniemu Michaelowi Polischka.

Zamożny doktor Klaus Peters wyrzuca z domu swoją utrzymankę. Z bogatej dzielnicy Miriam z synem musi wynieść się na przedmieścia i zamieszkać w mało komfortowych warunkach. Chłopak, przyzwyczajony do życia na wysokim poziomie, nie potrafi poradzić sobie z miejscem, w którym się znalazł, z nową szkołą i nowymi kolegami. Nie jest rozumiany przez matkę, która dba o własne sprawy w nieudolny sposób, bo jest wykorzystywana przez kolejnych mężczyzn. Michael jest wyśmiewany, nazywany kujonem, popychany i poniżany. Pod swoje skrzydła biorą go bracia Crille i Matze. Ojciec ich jest kierowcą tira, więc często nie ma go w domu, bo jako jedyny zarabia na utrzymanie synów. To oni uczą Michaela jak przetrwać z betonowej dżungli, gdzie rządzi prawo silniejszego. Piją do upadłego, palą papierosy, kradną, włóczą się po mieście. Chłopak gnębiony przez bandę Erola popada w emocjonalną huśtawkę. Jest agresywny w stosunku do swojej matki, z którą i tak jest w ciągłym konflikcie.

Przypadek sprawia, że Michaelem zainteresowali sie handlarze narkotyków. I tu następuje przełom w jego życiu. Sam może decydować o sobie. Zarabia pieniądze sprzedając narkotyki. Jest pewny siebie, pomimo tego, że gang Erola nadal depcze mu po piętach. Decydując się na współpracę z Hamalem, nie jest świadomy konsekwencji podejmowanych przez siebie decyzji. Erol wiedział jakie są skutki za niedostarczenie pieniędzy za sprzedany towar. Z premedytacją wyrzucił plecak z pieniędzmi, myśląc, że to właśnie Michael poniesie konsekwencje za ten czyn, a to jednak on musiał zadecydować o własnym życiu, bądź o życiu Erola. Michael w końcu musiał dokonać bardzo trudnego wyboru – trudnego dla dorosłego mężczyzny, a co dopiero dla chłopca, uczącego się reguł rządzących światem. Zabija Erola, stając się częścią spirali zła, z której nie ma wyjścia.

W momencie kręcenia filmu, aktorzy wcielający sie w młodych bohaterów, rzeczywiście byli nastolatkami, dlatego młody widz może utożsamiać się z problemami pokazanymi w filmie. Montaż jest szybki, nadający filmowi tempa. Muzyka dodatkowo buduje napięcie; jest szybka, zmienna i agresywna, jak życie bohaterów. Film utrzymany jest w ponurej atmosferze, a sceny przemocy wywołują agresję wewnętrzną. W ostatniej scenie pojawia się lis, który utożsamiany jest z oszustwem, zdradą i obłudą. Ta scena wywołała wśród młodzieży ożywioną dyskusję. Film jest trudny, wymagający skupienia w odbiorze i warty obejrzenia.

 

Victoria Vezalis – kl. 1a

Szczegóły

Żurawski Janusz

Utworzono: 19 luty 2012

Gatunek filmu: komedia wojenna
Data premiery: 1926, kraj produkcji: USA
Reżyseria: Buster Keaton, Clyde Bruckman
Scenariusz: Clyde Bruckman, Charles Henry Smith, Buster Keaton
Główne role: Buster Keaton jako Johnny Gray, Marian Mack jako Annabelle Lee

Buster Keaton napisał scenariusz, który opierał się na prawdziwych wydarzeniach oraz wspomnieniach żołnierza, który uczestniczył w słynnym „Rajdzie Andrewsa” z 12 kwietnia 1862 roku. Buster Keaton był również reżyserem oraz odtwórcą głównej roli filmu „Generał”.

Johnny Gray, jest maszynistą, który ma dwie wielkie miłości. Pierwsza to  lokomotywa o nazwie „Generał” – druga to miłość do pięknej dziewczyny o imieniu Annabelle, mieszkającej nieopodal stacji, na której zatrzymuje się potężny pociąg. Jednakże ich miłość komplikuje wybuch wojny secesyjnej. Wszyscy mężczyźni zgłaszają się do wojska. Między innymi brat ukochanej Annabelle, która uważa go za bohatera i takiej samej postawy wymaga od maszynisty. On, pragnąc spełnić oczekiwania swojej wybranki, zgłasza się do  poboru. Niestety, nie zostaje powołany ze względów ekonomicznych. Zdaniem rekrutujących – jako maszynista – będzie bardziej potrzebny na miejscu. Annabelle podejrzewa, że ukochany nie chce wykazać się bohaterstwem w wojnie z Południem, że stchórzył i nie chce z nim rozmawiać. Ocenia go bardzo surowo i odchodzi. Jemu pozostaje więc jedyna i prawdziwa miłość – miłość do lokomotywy.

Niespodziewanie pociąg prowadzony przez Johny’ego, w którym przypadkowo znajduje się Annabelle, porywają dywersanci z Północy i bohater rzuca się w szaleńczy pościg za swoją lokomotywą. Johnny uświadamia sobie, że nie tylko musi uratować „Generała”, ale także udowodnić bohaterstwo, ratując Annabelle, która stała się zakładniczką. Gra toczy się o wielką stawkę, co potęguje poczynania głównego bohatera.

Film ten, choć wyprodukowany w tak dawnych czasach, jest pełen akcji i dynamiki. Zawiera bardzo realistyczne sceny, wybuchy, przewracające się słupy telegraficzne, czy płonący most.  Moje odczucia jednak, co do gatunku tego filmu, są zupełne inne. Uważam, że jest to film akcji, a nie komedia. Reżyser nie jest do końca wierny gatunkowi. Sama fabuła jest przedłużana, sceny pędzącego pociągu są po jakimś czasie nudne, a gra głównego bohatera jest dla mnie niezrozumiała i sztuczna. Brak mi odpowiedniej mimiki twarzy Johna w niektórych scenach. Jego humor jest dla mnie niezrozumiały, a gra aktorska jest na słabym poziomie. Opinię moją wyrażam porównując tę komediową rolę Bustera Keaton’a z grą innych aktorów komediowych.

Film nie porwał mnie. Był nudny.

Daria Korman - klasa 1a

Szczegóły

Żurawski Janusz

Utworzono: 13 luty 2012

Film Jeździec wielorybów  nakręcony został w 2002 roku przez nowozelandzką reżyserkę i stażystkę  Niki Caro . Akcja rozgrywa się w małej wiosce w Nowej Zelandii, którą zamieszkuje plemię Maori . Wywodzi się ono od przodka imieniem Paikea, będącego pierwszym Przywódcą oraz Jeźdźcem wielorybów. Legenda głosi, że przybył on na plażę wioski na grzbiecie wieloryba. Teraz potrzebna jest osoba, która przejmie jego rolę, w której będzie płynęła ta sama krew. Narodziła się więc dziewczynka o imieniu Pai (Paikea). Jej młodszy brat bliźniak zmarł wraz z jej matką podczas porodu. Obecny przywódca Koro (dziadek Pai) ma wielki żal do dziewczyny, gdyż chciał, aby urodził się chłopiec, bo tylko ten byłby najlepszym przywódcą ludu. Gdy ojciec dziewczynki wyjeżdża na zachód, ona stara się jak tylko może, by dziadek dostrzegł w niej coś dobrego. Jego żona stara się go przekonać, by był dla wnuczki łagodniejszy, ale on się nie zmienia. Kiedy po dłuższym czasie tata wraca, zabiera córkę ze sobą. Pai jednak po namyśle powraca do dziadków. Czuje – jakby coś nakazywało jej – by tam przebywała.

Jeździec wielorybów  pokazuje różne relacje międzyludzkie – pozytywne i negatywne. Dobrym przykładem są relacje między przywódcą a jego wnuczką Paike'ą. Kiedy Koro przygotowuje młodych chłopców na nowych przywódców, Pai stara się do nich przyłączyć lecz nie dostaje pozwolenia. Widoczne jest wtedy przywiązanie przywódcy do starych zasad i niechęć do jakichkolwiek zmian. Pai podgląda więc ich lekcje i próbuje uczyć się sama. Kiedy Koro zauważa umiejętności i postępy wnuczki podczas jej ,,samonauczania” – wścieka się. Można zauważyć, że przywódca wyraźnie nie akceptuje dziewczynki, ale ona mimo jego niechęci, darzy go wielką sympatią, szacunkiem i bardzo go kocha.
Uważam, że główna bohaterka filmu  Keisha Castle-Hughes zagrała bardzo wiarygodnie i profesjonalnie jak na swój wiek. Jej ,,filmowy dziadek” Rawiri Paratene świetnie wczuł się w rolę podłego mężczyzny i zapalczywego poszukiwacza nowego Przywódcy. Jego stosunek do wnuczki jest na początku niedobry, lecz na końcu wszystko się odmieni. Zrozumie, że Pai może być naprawdę świetnym Przywódcą, chociaż jest dziewczyną .
Jeździec wielorybów zmienia sposób patrzenia na świat i dostarcza wielu niezapomnianych wzruszeń. Jest interesujący, wciągający, emocjonujący i przede wszystkim poetycki. Pokazuje, że nie warto kurczowo trzymać się starych zasad i reguł, bo nie w każdej sytuacji się sprawdzają. Myślę, że nie bez powodu film otrzymał dziewięć nagród  a Keisha Castle-Hughes była nominowana do Oscara.

Ewelina Miącz – klasa 1a

Szczegóły

Żurawski Janusz

Utworzono: 25 grudzień 2011